Obecnie tasiemce to rodzaje pasożytów bytujące w naszym układzie pokarmowym, które wciąż stanowią znaczny problem zdrowotny.
Spis treści
Tasiemiec i jego przyczyny
Pasożytem można się zarazić na wiele sposobów. Do zakażenia może dojść m.in. drogą pokarmową, poprzez spożycie mięsa zawierającego postacie przetrwalnikowe pasożyta lub poprzez spożycie surowego mięsa np. tatara.
Objawy zarażenia się tasiemcem
W niektórych przypadkach, zwłaszcza jeśli chodzi o zarażenie się tasiemcem nieuzbrojonym choroba przebiega najczęściej w sposób bezobjawowy, ale najczęściej wywołuje, m.in.
- niedokrwistość
- uczucie ogólnego osłabienia
- bóle brzucha, biegunkę lub zaparcia
- nadmierną pobudliwość albo apatię
- pobolewanie i zawroty głowy
- utratę apetytu, nudności, spadek masy ciała
- zaburzenia wzrostu oraz wagi ciała
- znalezienie członów tasiemca w kale.
Rodzaje tasiemca
Do rodzajów tasiemca zaliczamy tasiemca uzbrojonego i tasiemca nieuzbrojonego. Do zakażenia dochodzi poprzez spożycie surowego lub poddanego niedostatecznej obróbce termicznej mięsa zawierającego wągry – tzw. larwalne postacie tych tasiemców. Wągry tasiemca uzbrojonego mogą znajdować się w mięsie wieprzowym, a tasiemca nieuzbrojonego – w mięsie wołowym. Po zarażeniu, tasiemce dojrzewają około 3 miesięcy, po czym człony odrywają się i są wydalane razem z kałem.
Człowiek zaraża się wągrami tasiemca uzbrojonego zazwyczaj przez spożycie surowego lub nie dogotowanego mięsa wieprzowego zakażonego larwami pasożyta. Wówczas w przewodzie pokarmowym zakażonego, strawiona zostaje osłona wągra. Następnie uwolniona już główka tasiemca, która przyczepia się do jelit i zaczyna się rozwijać, a po około ośmiu tygodniach przekształca się w jelicie cienkim w dojrzałego pasożyta.
Tasiemiec uzbrojony wyposażony jest w specjalne haczyki, którymi przyczepia się do ścian jelit. W wyniku czego, pasożyt rozwija się w schorzenie o nazwie wągrzyca. Zakażenie pasożytem tasiemca uzbrojonego uchodzi za dużo bardziej niebezpieczną, ponieważ jego larwy mogą rozwijać w najróżniejszych narządach – w mięśniach szkieletowych, w mózgu, w rdzeniu kręgowym, w oku, w tkance podskórnej czy w mięśniu serca.
W około połowie wszystkich przypadków nie występują żadne objawy, zaś aby choroba rozwinęła się do stopnia objawowego potrzeba co najmniej kilka lat. Zdecydowanie najgroźniejszą postacią jest choroba, podczas której larwa umiejscawia się w mózgu ponieważ uciska go i może powodować ataki padaczkowe.
Tasiemiec nieuzbrojony jest płazińcem pasożytującym wewnątrz organizmu ludzkiego lub u rogatych gatunków bydła. Do jego rozmnażania dochodzi tylko i wyłącznie u człowieka, gdyż właśnie on stanowi ostatecznego żywiciela. Przyczepia się w jelicie cienkim. Może osiągnąć długość 4-15 metrów zaś jego średnica wynosi 8-10 milimetrów.
Przy jego główce znajdują się 4 przyssawki, które dają mu możliwość przyczepienia się do jelita. Ten rodzaj tasiemca powoduje schorzenie o nazwie tasiemczyca. Pasożyt ten nie posiada własnego układu pokarmowego, ponieważ żywi się już przetrawionym pokarmem w jelitach a całą swoją energię może poświęcić procesowi rozmnażania.
Leczenie tasiemca
W celu zdiagnozowania tasiemczycy konieczne jest udanie się do lekarza pierwszego kontaktu, który zleci z pewnością wykonanie podstawowych badań, m.in. badanie kału na obecność jaj lub członów tasiemca. Pomocne jest również określenie typu tasiemca, które jest możliwe po mikroskopowym badaniu główki lub członów tasiemca. Lekarz pierwszego kontaktu kieruje chorego na leczenie szpitalne. Przy umiejscowieniu tasiemca w innym miejscu niż w jelicie konieczny może być zabieg chirurgiczny. Profilaktyka przeciw zakażeniu się jajami tasiemca polega na unikaniu niedogotowanych lub niedosmażonych mięs i ryb oraz na przestrzeganiu zasad higieny.
Tasiemczyca nie jest chorobą groźną, lecz jak każde zakażenie pasożytnicze wpływa niekorzystnie na organizm człowieka, dlatego nie należy dopuszczać do zarażenia tasiemcem. Można bardzo łatwo zapobiec zarażeniu się tym pasożytem poprzez stosowanie regularnej profilaktyki u posiadanych w gospodarstwie domowym zwierząt i przestrzeganiu podstawowych zasad higieny osobistej.
