Mononukleoza to choroba zakaźna występująca najczęściej w okresie dojrzewania i wczesnej młodości (między 14 i 24 rokiem życia). Choroba objawia się bólami głowy, złym samopoczuciem, utratą łaknienia, apatią, rozkojarzeniem, przewlekłym zmęczeniem, ogólnym osłabieniem. Następnie pojawia się gorączka, która z reguły wynosi 38-39 °C. Utrzymuje się ona przeważnie od dwóch dni do miesiąca i dłużej. Charakterystycznym objawem mononukleozy jest znaczne powiększenie węzłów chłonnych oraz angina. Stałym objawem jest również powiększenie śledziony i wątroby. Niekiedy rozwija się stan zapalny wątroby, prowadzący do żółtaczki. Jeśli wystąpiło ryzyko zarażenia mononukleozą, to zleca się wykonanie badań z krwi.
Spis treści
Mononukleoza – badania i leczenie
Najczęściej stosowany jest test na mononukleozę – badania serologiczne, w których określa się obecność przeciwciał przeciwko wirusowi EBV (pozwalają one również oszacować, kiedy doszło do zachorowania). Pomocne jest również wykonanie morfologii, ponieważ, jeśli występuje mononukleoza, często pojawiają się w rozmazie krwi limfocyty atypowe, czyli reaktywne. Na mononukleozę nie ma jednego, odpowiedniego leku. podaje się leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe, czasem leki zmniejszające obrzęk gardła i dróg oddechowych. W przypadku bardzo ostrego przebiegu choroby można zastosować leczenie przeciwwirusowe. Zalecany jest odpoczynek i unikanie wysiłku, na skutek którego mogłoby dojść do pęknięcia śledziony. Z tego samego powodu, w przypadku bardzo dużego powiększenia śledziony, konieczna jest hospitalizacja. Trzeba także dużo pić, żeby nie dopuścić do odwodnienia. Dieta powinna być lekko strawna – oszczędzająca wątrobę i łagodna dla obolałego gardła. Jej podstawę, zwłaszcza w początkowym okresie choroby, mogą stanowić np. przecierane zupy.
Mononukleoza zakaźna
Mononukleoza wywoływana jest przez wirus Epsteina-Barra, chorobą nie jest łatwo się zarazić, ponieważ przenoszona jest drogą kropelkową. Okres wylęgania wynosi 30-50 dni, a zaraźliwość utrzymuje się przeważnie do pięciu dni od pojawienia się wysokiej gorączki. Chociaż warto wiedzieć, że wirus EBV może utrzymywać się w ślinie osoby, która była chora, nawet do pół roku. Do zarażenia dochodzi więc na skutek bliskiego kontaktu (pocałunki) lub współdzielenia z osobą chorobą sztućców czy picia z jednej butelki. Co więcej, na mononukleozę choruje się raz. Pozostawia stałą odporność, ale pacjent zostaje nosicielem już do końca życia. Choroba jest dość trudna do zdiagnozowania, bo może mieć wiele objawów sugerujących inne schorzenia – grypę, infekcję gardła, żółtaczkę.
Mononukleoza u dzieci
Mononukleozą często zarażają się dzieci w wieku przedszkolnym. Zarażają się najczęściej od kolegi lub koleżanki z przedszkola. Zarażeniu się mononukleozą u dzieci trudno zapobiegać. Najskuteczniejsze jest przestrzeganie zasad higieny, co nie zawsze się udaje w przypadku najmłodszych. Warto jednak powtarzać dziecku, by nie piło w przedszkolu z jednej butelki z kolegami, by nie używało cudzych sztućców i nie brało zabawek do buzi. Takie same reguły powinny obowiązywać w rodzinnym domu.
Mononukleoza objawy
Do objawów mononukleozy należą:
- wysoka i bardzo długo utrzymująca się gorączka
- osłabienie
- powiększone węzły chłonne w pachwinach, pod pachami, na szyi i pod żuchwą.
- silny ból gardła
- powiększone migdałki
- katar
- brak apetytu
- dreszcze
- ból brzuch.
- opuchlizna na powiekach, nasadzie nosa czy łuku brwiowym.
Mononukleoza wysypka
Nie istnieje jeden konkretny lek na mononukleozę. Lekarze często przepisują antybiotyki niekiedy jednak powodują one dodatkowe komplikacje – na przykład podanie choremu na mononukleozę ampicyliny lub amoksycykliny powoduje wystąpienie charakterystycznej wysypki – osutki plamistej. W niektórych badaniach wykazano, że u 80–90% osób z mononukleozą, którym podano ampicylinę, występuje rozsiana, czerwona wysypka.