Współczesny świat niesie ze sobą wiele dobrych zmian, ale także wiele zagrożeń. Bardzo swobodnie podchodzimy do własnego zdrowia i tego jak dbamy o siebie. Nie zastanawiamy się nad tym jakie konsekwencje w przyszłości dla nas samych będą miały podejmowane teraz decyzje. Dopiero kiedy dzieje się coś niedobrego zaczynamy szukać rozwiązania. A tak naprawdę w wielu wypadkach problemów można by uniknąć. Tak właśnie dzieje się w przypadku alkohoreksji.
Spis treści
Czym jest alkohoreksja?
Alkohoreksja jest pewnego rodzaju odmianą anoreksji. Osoba cierpiąca na alkohoreksję odmawia sobie posiłku, natomiast zastępuje go alkoholem. Ten, zamiast posiłku, stanowi podstawę dostarczania energii dla organizmu. Objawy są bardzo podobne jak w przypadku tradycyjnej anoreksji. Następuje utrata masy ciała, pojawia się strach przed spożywaniem posiłków i przybrania na wadze, a w dłuższej perspektywie niedożywienie prowadzące do anoreksji lub bulimii i zaburzenia hormonalne. Innymi objawami są najczęściej:
- wypadające włosy, kruche paznokcie oraz siny odcień skóry z powodu braku witamin,
- rozwój osteoporozy w wyniku braku wapnia,
- niedokrwistość (brak żelaza),
- zaburzenia układu nerwowego (niedobór witamin z grupy B),
- pogłębiająca się depresja,
- choroby wątroby spowodowane nadmiernym spożyciem alkoholu,
- rak piersi będący wynikiem ogólnego wyniszczenia organizmu i zaburzeń układu odpornościowego.
Przyczyny
Każda choroba ma swoje podłoże. Alkohoreksja nie pozostaje bez wyjątku. Oto najczęstsze powody zapadania na alkohoreksję:
- chęć posiadania i utrzymania szczupłej sylwetki za wszelką cenę,
- stosowanie alkoholu jako środka na rozładowanie emocji związanych ze stresującą pracą,
- wykorzystanie alkoholu na rozładowanie emocji towarzyszących okresowi dojrzewania,
- spożywanie posiłków wieczorem z przyjaciółmi, których alkohol często stanowi nieodłączny element,
- ograniczenie posiłków podczas picia na spotkaniach towarzyskich.
Leczenie
Osoby chorujące na alkohoreksję muszą zostać poddane leczeniu dwutorowemu. Przede wszystkim należy wprowadzić terapię psychologiczną, a drugim punktem jest dietoterapia. Można zastosować mechanizm odwrotny, jednak należy pamiętać, że jeśli nie przekonamy osoby do powrotu do właściwego sposobu odżywiania, chory sam z siebie tego nie zrobi. Może wystąpić konieczność zastosowania leczenia farmakologicznego, jednak o tym decyduje lekarz. Sami nie powinniśmy przyjmować żadnych leków, ponieważ można w ten sposób jedynie zaszkodzić. Ważne jest, aby w przypadku dietoterapii wprowadzać zmiany powoli. Organizm odzwyczajony od normalnych posiłków może zareagować szokiem. Dlatego warto pozostawać pod ciągłą kontrolną dietetyka. Należy również pamiętać, że alkohoreksja jest silnym stanem zatrucia organizmu.
Czy tylko 'wybrani’
Alkohoreksja jest chorobą, która może dopaść każdego. Nie ma tu podstaw, które wskazywałyby kto może potencjalnie prędzej zachorować – kobiety czy mężczyźni. Chociaż choroba dotyka obu płci to jednak statystycznie na alkohoreksję choruje więcej kobiet. Wynika to ze znacznie większego nacisku na utrzymanie szczupłej sylwetki rodem z Hollywood. W przypadku obu płci dodatkowo presję zwiększa otoczenie, gdzie wychodząc ze znajomymi trzeba się napić. Przy czym nie chodzi tu jedno piwo czy jeden kieliszek, ale o dotrzymanie kroku pozostałym.
Na szczęście w Polsce alkohoreksja występuje stosunkowo rzadko, jednak nie należy tego lekceważyć. Szczególnie należy zwrócić uwagę na młode osoby, zwłaszcza że we współczesnym świecie granica spożywania alkoholu znacznie została obniżona nawet do 16. roku życia.
Alkohoreksja jest chorobą często dość trudną do zdiagnozowania, ponieważ wiele osób nie przyznaje się do prawdziwej ilości spożywania alkoholu. Chory często najpierw oszukuje siebie wmawiając sobie, że nic się nie dzieje, potem zaczyna oszukiwać otoczenie. W efekcie o wystąpieniu choroby mogą świadczyć dopiero badania. Występujące objawy nie zawsze mogą ukierunkować nas w stronę alkohoreksji, ponieważ są one podobne do innych dolegliwości. Choroby nie należy lekceważyć, ponieważ zaniedbanie może doprowadzić nawet do śmierci. Wczesne wykrycie oraz zastosowanie właściwego leczenia może chorego uchronić przed konsekwencjami występującymi również w późnym wieku.
