Ciągle czujesz się zmęczona, brakuje Ci motywacji do działania i wiary we własne możliwości. Twoje życie Cię nie cieszy i wydaje się pozbawione sensu. Straciłaś zainteresowanie normalnymi codziennymi czynnościami, negatywnie wpływa to na Twoje relacje z bliskimi. Czujesz wewnętrzną pustkę. Jesteś niezadowolona, a osoby z Twojego otoczenia wmawiają Ci lenistwo i pesymizm i każą Ci wziąć się w garść, a Ty zwyczajnie nie masz na to siły i dodatkowo obwiniasz się z tego powodu. Tkwisz w taki stanie już dość długo, ponad dwa lata. Jeżeli ten opis jest Ci bliski, to może oznaczać, że w Twoim życiu zagościła dystymia.
Spis treści
Dystymia – co to za choroba?
Dystymia to zaburzenie nastroju. Jedni naukowcy klasyfikują ją jako rodzaj nerwicy, inni zaś uważają, że jest zaburzeniem ze spektrum depresji, lecz z przewlekłą i łagodniejszą postacią. Choroba trudna do zdiagnozowania, a cierpiące na nią osoby nie zawsze trafiają do specjalisty, bo pomimo tego, że cierpią, to jakoś funkcjonują i przyzwyczajają się do tego stanu życia.
Greckie słowo dystymia oznacza „zły stan umysłu” lub „zły humor”. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne definiuje dystymię jako nastrój depresyjny występujący przez co najmniej dwa lata, wraz z przynajmniej dwoma z następujących objawów: brak apetytu lub przejadanie się, bezsenność lub nadmierna senność, brak energii lub zmęczenie, niska samoocena, słaba koncentracja lub niezdecydowanie i poczucie braku sensu życia.
O dystymii mówi się niewiele, bo człowiek cierpi w swoim własnym świecie, nie ma na tyle siły przebicia, energii, a przede wszystkim świadomości, żeby się upomnieć o siebie. O dobrą jakość życia – bo tym z definicji charakteryzuje się zdrowie.
Podobnie jak w przepadku depresji, przyczyn dystymii doszukuje się w podłożu genetycznym, zaburzeniach równowagi neurochemicznej, stresie i traumie w wieku dziecięcym i dorosłym, a także w okolicznościach społecznych, zwłaszcza w izolacji i niedostępności pomocy.
Objawy – czym charakteryzuje się osoba chora na dystymię?
Podstawową cechą dystymii jest nastrój depresyjny, który występuje przez większą część dnia, przez co najmniej dwa lata u dorosłych lub rok u dzieci i młodzieży. Objawy dystymii mogą pojawiać się i ustępować z czasem, a ich intensywność może się zmieniać, ale zazwyczaj nie ustępują na dłużej niż dwa miesiące. Osoby, które zmagają się z tą chorobą tracą zdolność odczuwania emocji i ogólnego zadowolenia z życia. Psychologowie opisują swoich pacjentów z tą chorobą w taki sposób: „Pracują, mają rodziny, chodzą na zakupy, głosują w wyborach. Bez emocji, bezszelestni, niezauważalni. Nikomu nie przeszkadzają. Niczego nie chcą, nie potrzebują, nie żądają, niepytani milczą. Porównałabym to odczucie do dużej, pokrytej szarym asfaltem przestrzeni ciągnącej się aż po horyzont. Można po niej iść i iść, krajobraz jest ciągle taki sam, nic się nie dzieje, niczego, poza tym asfaltem tam nie ma”.
Do tego mogą dochodzić klasyczne objawy zaburzeń depresyjnych takie jak: problemy ze snem, bezsenność lub nadmierna senność, oraz problemy z jedzeniem. Trzeba być jednak uważnym, bo nie zawsze wyżej wymienione objawy mogą oznaczać dystymie. Warto na początek dowiedzieć się co dzieje się z naszym organizmem i zrobić sobie podstawowe badania.
Pomoc specjalisty – jak to się leczy?
W przypadku dystymii uczucia depresyjne trwają długo, dlatego możesz pomyśleć, że zawsze będą częścią Twojego życia, możesz po prosu się do tego przyzwyczaić, ale jeśli masz jakiekolwiek objawy uporczywego zaburzenia nastroju, poszukaj pomocy specjalisty.
Dystymię leczy się podobnie jak depresję, dwutorowo przy pomocy leków i psychoterapii, która w zależności od rodzaju skupia się na różnych elementach i tak, terapia wspomagająca zapewnia porady, uspokojenie i edukację na temat zaburzenia. Terapia poznawcza identyfikuje i koryguje wzorce myślowe, które promują postawy samobójcze. Leczenie behawioralne poprawia umiejętności społeczne i uczy sposobów radzenia sobie ze stresem i oduczania nabytej bezradności. Terapia psychodynamiczna pomaga pacjentom rozwiązywać konflikty emocjonalne, zwłaszcza te wynikające z doświadczeń z dzieciństwa. Terapia interpersonalna pomaga pacjentom radzić sobie z osobistymi sporami, utratą i separacją oraz przejściami między rolami społecznymi.
Na koniec – czy możliwe jest szczęśliwe zakończenie?
Zdaniem psychologów, są duże szanse na skuteczne leczenie tej choroby, jeżeli nie współistnieją inne zaburzenia. Po terapii farmakologicznej i psychoterapii ludzie są w stanie zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni. Odzyskują wiarę w siebie, są w stanie podejmować decyzje i nazwać swoje uczucia, co kiedyś stanowiła nie lada problem. Przemianie ulega ich mowa ciała oraz język, którego używają, a ponadto czują się po prostu dobrze sami ze sobą i cieszą się życiem.
