Nikt z nas nie jest idealny. Jesteśmy tylko ludźmi, więc to naturalne, że nie mamy idealnie symetrycznej twarzy czy figury klepsydry. W XXI wieku jest wiele metod na poprawę tych części ciała, których nie lubimy. Operacje plastyczne, zdrowy styl życia i sport. Dzięki temu możemy przybliżyć się trochę bardziej do osoby którą chcemy być i która nam się podoba. Jednakże są też tacy, którzy będą męczyć się z brakiem samoakceptacji, zamykając się w domu. Niejednokrotnie przeistacza się to właśnie w dysmorfofobię. Czym tak naprawdę jest cielesne zaburzenie dysmorfoficzne?
Spis treści
Czym jest dysmorfofobia?
Dysmorfofobia jest niczym innym jak cielesnym zaburzeniem dysmorficznym objawiającym się patologicznym postrzeganiem własnego ciała tzn. wyolbrzymianiem defektów cielesnych i urojeniami związanymi z wyglądem. Przykładem może być, gdy osoba narzeka na duży, bądź krzywy nos, kiedy w rzeczywistości wygląda on prawidłowo. Jest to poważny problem psychiatryczny. Mogłoby się wydawać, że pacjenci z dysmorfofobią zmagają się po prostu ze znacznymi kompleksami. Jednakże tak nie jest, ponieważ typowo nadmierna uwaga pacjentów koncentrowana jest na tych częściach ich ciał, które wyglądają całkowicie normalnie i które wcale nie odbiegają w jakiś znaczący sposób od nosów, zębów czy też skóry innych ludzi.
Przyczyny dysmorfofobi
Podobnie jak w przypadku różnych innych zaburzeń psychicznych, tak i w przypadku tej jednostki uważa się, że doprowadzać do niej może współdziałanie czynników mających wpływ na ludzką psychikę, należących do różnych grup. Potencjalnie przyczyną dysmorfofobii mogą być odziedziczone od rodziców geny i dotyczące ich zaburzenia – okazuje się bowiem, że u osób, w których rodzinach ktoś już cierpiał na dysmorfofobię, ryzyko pojawienia się tej jednostki bywa znacznie zwiększone.
Pod uwagę jako przyczyny dysmorfofobii brane są również i różnorodne traumatyczne sytuacje, takie jak na przykład prześladowanie ze strony rodziny czy rówieśników, a także zostanie ofiarą gwałtu czy jakiegoś innego przestępstwa. Zauważalne bywa także to, że na dysmorfofobię cierpią czasami osoby doświadczające różnych problemów emocjonalnych, takich jak niska samoocena i zaniżone poczucie własnej wartości.
Jak rozpoznać dysmorfofobię?
Nie każde nadmierne dbanie o swój wygląd oznacza zaburzenie dysmorfoficzne. Niska samoocena również nie powinna być tutaj wyznacznikiem posiadania tej choroby. A więc jak ją dobrze rozpoznać? Dysmorfofobia charakteryzuję się głównie tym, że osoba chora na nią, widzi wady tam gdzie ich nie ma. Czasami mogą być to małe defekty jak zmarszczki, blizna, kształt ust czy nosa, czyli rzeczy zupełnie nie odbiegające od normy.
Osoba z cielesnym zaburzeniem dysmorfoficznym uważa, że jej wyimaginowane wady są niezwykle poważne i traktują je jak deformacje. Przez takie postrzeganie często wstydzą się tych części ciała, występuje lęk i obawy przed krytyką.
Główne zachowania osób z dysmorfofobią:
- obsesyjne mówienie o konkretnej „deformacji” ciała,
- traktowanie normalnej cechy wyglądu jako deformację,
- obsesyjne przeglądanie się w lustrze i skupianie się na danej, nielubianej części ciała,
- ciągłe poczucie, że wszyscy dostrzegają się i mówią o rzekomej deformacji ciała,
Rozpoznanie tego zaburzenia nie jest wcale proste. Można łatwo je pomylić ze zwykłą chęcią poprawy swojego wyglądu. Również osoby nie mogą dopuszczać do siebie myśli, że obsesyjna chęć zmiany swojej rzekomej deformacji ciała może być wynikiem choroby.
Często wraz z dysmorfofobią występują inne schorzenia takie jak: depresja, zaburzenia afektywne dwubiegunowe czy zaburzenia osobowości.
Leczenie dysmorfofobi
W leczeniu schorzenia dysmorfofobi najważniejsza jest terapia i psychoterapia. Najtrudniejszym elementem jest zauważenie u siebie takiego schorzenia oraz chęć zmiany. Osoby z taką chorobą przeważnie nie widzą nic złego w takim myśleniu.
Pójście do psychologa to pierwszy krok jaki powinno zrobić się po zauważeniu u siebie dziwnych, nienaturalnych myśli. Psychoterapia przeważnie trwa bardzo długo, ale nie jest to najtrudniejszym etapem walki z tą chorobą.
Dysmorfofobia to poważne schorzenie i nie powinno się go lekceważyć. Osoba chora, jak i najbliższe jej otoczenie, rodzina oraz przyjaciele, muszą wykazać się zrozumieniem. Najważniejsze jest wsparcie w trudnych chwilach i nie lekceważenie poważnego problemu.
