Cukrzyca typu II – przyczyny i leczenie

Cukrzyca typu II, czyli inaczej insulinoniezależna, nosi w dzisiejszych czasach miano choroby cywilizacyjnej. Jakie są przyczyny jej występowania i jakie objawy jej towarzyszą? Czy można zrobić coś, żeby zapobiec rozwojowi tej choroby? Podpowiadamy.

Cukrzyca typu II – na czym polega

Cukrzyca to choroba powodująca podwyższony poziom cukru we krwi. W przypadku cukrzycy typu II poziom ten jest zbyt wysoki przez to, że proces wydzielania insuliny przebiega nieprawidłowo, lub organizm jest oporny na jej działanie.

Cukrzyca typu II – przyczyny

Predyspozycje do rozwoju cukrzycy typu II są dziedziczne, natomiast czynniki, które wyzwalają chorobę to zazwyczaj czynniki środowiskowe, czyli nieodpowiedni styl życia. Należą do nich:

  • otyłość
  • nadużywanie alkoholu
  • brak ruchu
  • siedzący tryb życia
  • palenie tytoniu

Do rozwoju choroby mogą przyczynić się również:

  • nieprawidłowe wartości glikemii w przeszłości
  • nieprawidłowa tolerancja glukozy
  • nadciśnienie tętnicze
  • zespół policystycznych jajników
  • zaburzenia hormonalne
  • przyjmowanie niektórych leków (glukokortykoidów, betablokerów, statyn, leków przeciwpsychotycznych)

Cukrzyca typu II – objawy

Cukrzyca typu II ( inaczej insulinoniezależna) rozwija się stopniowo, nawet przez wiele lat. Początkowo nie daje znaczących objawów. Dlatego bardzo ważne jest, żeby osoby będące w grupie ryzyka, wykonywały regularne badania.

Objawy ogólne:

  • uczucie pragnienia i suchość w ustach
  • uczucie ciągłej senności i zmęczenia
  • zaburzenia widzenia
  • infekcje układu moczowo-płciowego

Objawy skórne towarzyszące cukrzycy typu II:

  • nadmierna suchość skóry, jej rogowacenie a nawet pękanie
  • występowanie infekcji grzybiczych i bakteryjnych
  • wydłużony proces gojenia ran i skaleczeń
  • świąd i zaczerwienienie

Objawy ze strony układu neurologicznego towarzyszące cukrzycy typu II:

  • zaburzenia pamięci
  • problemy z koncentracją
  • bóle głowy o nieznanej przyczynie
  • wahania nastroju

Cukrzyca typu II – diagnostyka

Żeby zdiagnozować chorobę niezbędny jest wywiad z pacjentem oraz badania diagnostyczne. Diagnozowanie cukrzycy zazwyczaj opiera się na badaniach krwi. Najczęściej lekarze zlecają poniższe badania:

  • Stężenie glukozy na czczo – Norma cukru we krwi w tym badaniu wynosi 70-99 mg/dL. kiedy poziom glukozy we krwi wynosi 126 mg/dL lub jest wyższy, lekarz ma podstawę do zdiagnozowania cukrzycy.
  • Przygodny test glukozy – kiedy poziom cukru we krwi jest wyższy niż 200 mg/dL
  • Doustny test obciążenia glukozą – kiedy poziom glukozy jest równy lub wyższy niż 200 mg/dl, można stwierdzić cukrzycę.
    Badania rozróżniające cukrzycę typu II od cukrzycy typu I:
  • Badanie przeciwciał wykluczające cukrzycę typu I
  • Pomiar peptydu C – w przypadku cukrzycy typu II jego stężenie jest zwiększone

Cukrzyca typu II – leczenie

Leczenie cukrzycy insulinoniezależnej to proces holistyczny, który wymaga stałej współpracy pacjenta z lekarzem. Polega na leczeniu farmakologicznym oraz zmianie trybu życia. Pacjent powinien stosować odpowiednią dietę, uprawiać aktywność fizyczną oraz ogranczyć używki.
Leki stosowane w leczeniu cukrzycy typu II to:

  • medformina, która zmniejsza insulinooporoność.
  • insulina, podawana wtedy, gdy leki doustne nie są skuteczne.
  • pochodne sulfonylomocznika, które zwiększają produkcję insuliny i tym samym obniżają poziom glukozy.
  • leki inkretynowe, czyli syntetyczne hormony powodujące, że trzustka produkuje więcej insuliny, a wątroba mniej glukozy.
  • gliflozyny, które stabilizują poziom cukru we krwi, a oprócz tego pomagają w redukcji masy ciała i uregulowaniu ciśnienia.

Cukrzyca typu II – profilaktyka

Cukrzyca typu II jest uwarunkowana genetycznie, więc ciężko całkowicie jej zapobiec. Można natomiast pracować nad tym, żeby opóźnić i utrudnić rozwój choroby. Tutaj profilaktyka polega szczególnie na utrzymaniu prawidłowej masy ciała. Żeby to osiągnąć konieczne jest stosowanie odpowiedniej diety oraz regularna aktywność fizyczna. Istotne jest również systematyczne wykonywanie badań okresowych, ponieważ nieprawidłowości w ich wynikach są na początku choroby jedynym jej objawem.

Wiem już, że osoby z predyspozycją genetyczną nie są w stanie całkowicie zapobiec wystąpieniu cukrzycy insulinoniezależnej. Mogą natomiast opóźnić jej rozwój. Dlatego pamiętajmy o zachowaniu zdrowego stylu życia, odpowiedniej diecie i aktywności ruchowej. Będąc w grupie ryzyka, nie zapominajmy o regularnych badaniach.

Facebook
WhatsApp
Twitter
LinkedIn
Pinterest