Bulimia to poważne i jednocześnie ciężkie do zdiagnozowania zaburzenie odżywiania. Choroba najczęściej dotyczy kobiet (15 razy częściej niż mężczyzn) i przeważnie są to osoby w wieku 11-15 lat, ale może też dotyczyć starszych osób. Choroba ta wynika z chęci odchudzenia się i często dotyka osób które tak naprawdę mają prawidłową lub nawet zbyt niską wagę, a mimo to uważają że ważą za dużo. Wynikiem tego jest stosowanie przez takie osoby rygorystycznych, często mocno wyniszczających diet, na zmianę z napadami obżarstwa i wymiotów.
Tego rodzaju zaburzenia odżywiania są bardzo niebezpieczne i często objawy są ciężkie do rozpoznania,, nawet przez osoby spędzające dużo czasu z chorym. Poczucie winy dotyczące napadów głodu podczas rygorystycznej diety, może nawet przerodzić się w poczucie beznadziejności, a w skrajnych przypadkach w depresje.
Spis treści
Przyczyny bulimii
Statystyki mówią, że co druga dziewczyna w wieku 11-15 lat, oraz co czwarty chłopiec w tym wieku, uważa że waży zbyt dużo. Dodatkowo aż ⅓ osób w tym wieku, próbowało odchudzić się, korzystając z różnych metod (również z tych niebezpiecznych dla zdrowia). Kompleksy odnośnie swojego wyglądu, często przeradzają się w różnego typu zaburzenia odżywiania, a jednym z najczęściej spotykanych zaburzeń, jest właśnie bulimia.
Objawy bulimii
Tak jak napisaliśmy powyżej, objawy bulimii jest bardzo ciężko rozpoznać, ponieważ nie są one jednoznaczne. Chory utrzymuje bowiem w miarę stałą wagę. Objawem bulimii może być natomiast bardzo mocne przykładanie uwagi do diety. Taka osoba prawdopodobnie będzie zwracać uwagę na dokładną ilość kalorii spożywanych posiłków i będzie starała się trzymać ścisłej diety (prawdopodobnie będzie takie diety często zmieniać, w poszukiwaniu szybkich efektów utraty wagi). Bulimii towarzyszą także wymioty (po napadach obżarstwa), które są jednak najczęściej ukrywane przez osobę chorą.
Leczenie bulimii
Z uwagi na psychologiczne podłoże tego problemu, najtrudniejszym elementem terapii jest uświadomienie osoby chorej, o wadze problemu. Statystyki mówią o około 50 – 70% skutecznych terapii i od kilkunastu do 40% przypadków ze znaczną poprawą. A sporej części osób udaje się na szczęście uporać z tym problemem bez zastosowania specjalistycznej terapii (dotyczy to przeważnie osób z dość krótkim okresem chorobowym). Osoby chore często zwracają się do lekarza dopiero po kilku latach wyniszczającej choroby. Takie osoby poddawane są psychoterapii indywidualnej , a często również grupowej.
W zaawansowanych przypadkach choroby, podczas której stosowane są np. silne środki przeczyszczające, terapia prowadzona jest w szpitalach psychiatrycznych. Kolejnym etapem leczenia jest nauka prawidłowych nawyków żywieniowych. Osoba chora zaczyna spożywać kilka małych posiłków w ciągu dnia (aby zminimalizować ryzyko wymiotów), jednak posiłków powinno być na tyle dużo, aby nie dopuszczać do długotrwałego uczucia głodu (minimalizacja ryzyka wznowienia się napadów obżarstwa). Osoba taka powinna być obserwowana po każdym posiłku i nie powinna chodzić do toalety bezpośrednio po jedzeniu. Im dłuższy okres chorobowy, tym zmiany będzie ciężej odkręcić, dlatego w leczeniu nierzadkie są momenty załamania i depresji, dlatego w takich przypadkach bardzo ważna jest opieka psychologa oraz dużo wsparcia od najbliższych.
