Zaburzenia odżywiania to niezwykle groźne zjawisko, które niestety dotyka coraz więcej osób i staje się chorobą cywilizacyjną. Jesteśmy świadomi istnienia bulimii i anoreksji, ale często bagatelizujemy inne, mniej powszechne problemy. Zespół kompulsywnego objadania się to schorzenie polegające na niekontrolowanym spożywaniu dużej ilości pokarmu. Jak je leczyć?
Spis treści
Kompulsywne objadanie się – przyczyny
Kompulsywne objadanie (BED – binge eating disorder), jak każde zaburzenie odżywiania, jest niezwykle groźne dla naszego zdrowia. Okazuje się, że najczęstszą przyczyną występowania tego problemu jest podłoże psychologiczne. Spożywanie nadmiernych ilości pożywienia jest dla osób cierpiących na BED sposobem rozładowania napięcia i stresu dnia codziennego. Podczas jedzenia, chory odczuwa pewną ulgę lub przyjemność, które następnie zamieniają się we wstyd, poczucie winy, smutek i przygnębienie. Kompulsywne objadanie się najczęściej ma miejsce w samotności, a osoby cierpiące na to schorzenie ukrywają swój problem przed najbliższymi.
Psychologowie twierdzą, że przyczyn zaburzenia odżywiania można doszukiwać się już w dzieciństwie – najczęściej w rodzinach, gdzie jedzenie było jednym z najważniejszych punktów dnia, stanowiło pewnego rodzaju nagrodę lub ucieczkę, wyciszenie emocjonalne.
Również czynniki biologiczne mogą powodować kompulsywne objadanie się – dzieje się tak wówczas, kiedy podwzgórze (część mózgu) wysyła nieprawidłowe sygnały dotyczące uczucia sytości i głodu.
Objawy
Do zaburzeń odżywiania trudno jest przyznać się zarówno bliskim, jak i sobie samemu. Objaw, który może sygnalizować występowanie kompulsywnego objadania się, to przede wszystkim całkowita utrata kontroli. Odróżnia ona napadowe objadanie się od zwykłego przejedzenia. Osoba chora spożywa wówczas wszystko, nie zwracając uwagi ani na ilość, ani na jakość posiłków – nawet wtedy, kiedy nie jest głodna Chorzy jedzą bardzo szybko i łapczywie, czasem nawet nie przeżuwają pokarmu. Pojawiają się również skrajne emocje, na początku są to radość i ulga, które następnie zamieniają się we wstyd, smutek, poczucie winy, stan depresyjny. Atak kończy się czasem bólem lub dyskomfortem – fizycznym, ale przede wszystkim psychicznym. Chorzy nie łączą kompulsywnego objadania z dietami głodówkowymi ani wycieńczającymi treningami, nie mają obsesyjnej chęci zmienienia swojego ciała (jak w przypadku bulimii lub anoreksji) i poprzestają na jedzeniu. Spożywają normalne posiłki wśród rodziny i znajomych, ataki natomiast przechodzą w samotności i ukryciu. W wyniku nadmiernego spożywania posiłków, waga osób cierpiących na BED często ulega wahaniom.
Leczenie kompulsywnego objadania
Zaburzenia odżywiania to choroba, więc pod żadnym pozorem nie należy jej bagatelizować ani ukrywać. Najczęściej konieczna jest pomoc specjalisty. Lekarze mogą zdiagnozować jak poważny jest stan osoby cierpiącej na kompulsywne objadanie i dobrać odpowiedni sposób leczenia. Pomoc psychiatryczna i psychologiczna jest więc nieoceniona w walce z chorobą.
Pierwszym krokiem jest zidentyfikowanie czynników powodujących napady. Ponieważ przyczyną zaburzenia jest najczęściej stan psychiczny człowieka, psychoterapia opiera się przede wszystkim na wyzbyciu się wszelkich depresyjnych i negatywnych przekonań o sobie oraz na walce ze swoimi słabościami. Pacjenci uczą się na nowo budować relacje z otoczeniem, które zazwyczaj ulegają osłabieniu podczas trwania choroby.
Niekiedy stan osoby cierpiącej na BED wymaga wprowadzenia pewnych leków. Ponieważ zaburzeniom odżywiania bardzo często towarzyszą stany depresyjne, niektórym pacjentom podaje się antydepresanty celem kontrolowania ich stanu psychicznego.
Oprócz opieki psychiatry i psychologa, dla jak najefektywniejszego leczenia należy zasięgnąć również porady dietetyka. Ułoży on odpowiednio zbilansowaną dietę, która kontrolować będzie kalorykę pacjenta i przywróci mu zdrowe nawyki żywieniowe.
Zaburzenia odżywiania to poważna choroba cywilizacyjna, która dotyka coraz większą ilość osób. Obok bulimii i anoreksji, to właśnie kompulsywne objadanie jest najczęściej występującą odmianą. Czynnikiem powodującym chorobę jest przede wszystkim zły stan psychiczny, który niestety często jest bagatelizowany. Pamiętajmy, że szukanie pomocy u specjalistów nie jest niczym wstydliwym – poprośmy więc o pomoc, gdy jej potrzebujemy.
