Statystyki pokazują, że na zaparcia cierpi co piąty dorosły Polak. Chociaż wydaje się, że z tą specyficzną dolegliwością można sobie łatwo poradzić, u niektórych problem z oddawaniem stolca powoduje ogromny dyskomfort. Co pomoże na zaparcia? Czasem wystarczy nieco zmodyfikować dietę, by pozbyć się tego uciążliwego kłopotu. O czym warto pamiętać?
Spis treści
Przyczyny zaparć – dieta i brak wystarczającej ilości wody
Jeśli zaparcie nie jest skutkiem ubocznym choroby lub przyjmowanych leków, najczęściej jest efektem nieprawidłowej diety i małej aktywności fizycznej. Duże ilości wysoko przetworzonej żywności, brak owoców i warzyw, szczególnie tych zawierających błonnik, brak prawidłowego nawodnienia i brak ruchu – to wszystko składa się na przyczyny zaparć.
Tego rodzaju zaparcie nazywane jest nawykowym i można z sobie z nim łatwo poradzić. Odpowiednia dieta na zaparcia i zmiana stylu życia powinny szybko przynieść ulgę. W przypadku zaparć mechanicznych niezbędna będzie pomoc lekarska. Jeśli zatwardzenie pojawia się raz na jakiś czas, a dieta jest dopiero w planach, można zastosować np. Dulcobis, lek na zaparcia bez recepty.
Zaparcia – co jeść, gdy mamy problem w toalecie
Na początku należy zmienić swoją dietę i nawyki na takie, które pomogą uporać się z zatwardzeniem. Istnieje dużo domowych sposobów na zaparcia, polegających na wprowadzaniu produktów bogatych np. w błonnik. W diecie osoby borykającej się z zatwardzeniem powinny się znaleźć:
- Kiszona kapusta. Niegdyś stała na naszych stołach przez całą zimę, gdy próżno było szukać świeżych warzyw i owoców. Dziś dzięki nowoczesnym chłodniom pojęcie sezonowości nieco straciło na znaczeniu. Niestety nasze zdrowie także. Kapusta kiszona zawiera duże ilości błonnika i witaminy B ale także żywe kultury bakterii. Codzienna porcja surówki z kiszonej kapusty lub szklanka soku z niej powinny rozwiązać problem zaparć.
- Jabłka. Owoc, którego nie brakuje o żadnej porze roku. Dieta na zaparcia nie może obyć się bez zawierających duże ilości błonnika jabłek. To właśnie dzięki niemu praca jelit odbywa się płynnie i bez zakłóceń. Duże ilości błonnika znajdziemy także w brokułach, burakach i śliwkach. Na zaparcia szczególnie poleca się śliwki suszone i kompot z nich.
- Siemię lniane to chyba najstarszy i najskuteczniejszy sposób na zaparcia. Skutecznie pobudza perystaltykę jelit, przez co zapobiega zaparciom. Siemię lniane w ludowej medycynie było uważane za środek przeczyszczający, a to dzięki szybkiemu i skutecznemu działaniu. W aptekach można kupić siemię lniane w formie mielonego lnu.
- Kasze. Coś dla osób, które lubią mieć na talerzu więcej niż warzywa. Kaszą można się najeść, a przy okazji dostarczyć organizmowi odpowiedniej ilości błonnika. Przy okazji warto zauważyć, że regularne spożywanie kaszy pomaga walczyć z nadwagą.
- Truskawki. Co prawda nie zawierają błonnika, ale zawierają bromelinę – enzym trawienny, który pomaga usuwać zgromadzone w organizmie toksyny. Truskawki mają działanie oczyszczające i odtruwające. Przyspieszają także proces spalania tłuszczów. Regularne jedzenie truskawek pozwoli zapomnieć o zaparciach.
- Woda. Jeśli nie będziemy jej pić, cała powyższa dieta będzie pozbawiona sensu. Zaparcia są bowiem między innym efektem „braku poślizgu” w jelitach, a ten skutkiem niedostatecznego nawodnienia organizmu.
W diecie na zaparcia dobrze sprawdzają się też płatki owsiane i jęczmienne oraz pochodne roślin strączkowych. Owoce i warzywa powinny być dodatkiem do każdego posiłku, w walce z zaparciami ważna jest bowiem konsekwencja. Otręby pszenne za to należy stosować ostrożnie i z umiarem, szczególnie na początku. Spożywane w zbyt dużych porcjach mogą powodować problemy z jelitami.
Kiedy do lekarza przy zaparciach?
Jeśli wciąż cierpimy na zaparcia, dieta nie pomaga, a dolegliwości mają uporczywy zwyczaj nawracania, warto skonsultować się z lekarzem, ponieważ może to być jeden z objawów choroby. Należy zgłosić się po fachową poradę, zwłaszcza gdy w ciągu ostatnich kilku miesięcy zauważyliśmy znaczny spadek wagi, zmianę konsystencji stolca, krew w stolcu, nieprawidłowe wyniki badań krwi. Czujność powinny zachować również osoby, u których w rodzinie wystąpił rak jelita grubego.
